Voor wie Dead Trail al eens gehoord en gezien heeft, is ‘Not So Dead After All’ een understate-ment. De band borrelt van ingehouden explosie en voor je het weet wordt je meegesleept in het on-weerstaanbare spoor van melodieuze blues-rock.
Waar komt deze band zo plots vandaan?
In 2017 had René de Lange als jubileumwens nog één keer samen te spelen met de vele muzikanten en formaties die zijn leven zo duidelijk artistiek hadden vormgegeven. Tijdens de eerste repetitie met de oude makkers van Dead Trail bleek de vonk spontaan over te slaan en de brand niet meer te blussen. Nu – een jaar later – is Dead Trail klaar om zich voor te stellen op de nationale podia en de passie voor blues-rock met de fans te delen.
Wie zijn de mannen?
René en Hans
Bij Dead Trail is René de Lange de stuwende man in het laag en hij doet je soms denken aan Jack Bruce – je weet wel – degene die Eric Clapton ondersteunde met spetterend basswerk. Drummer Hans Alink
bouwt met René aan de ritmesectie en samen leggen zij een strakke fundering onder de muzikale constructie van Dead Trail. Je hoort dat beide heren al veel langer samenspelen en een flinke graan hebben meegepikt uit de tuin van Mick Fleetwood, eerdergenoemde Bruce en The Free. De lijst is uiteraard veel langer en het kan je niet ontgaan zijn dat er meerdere covers van deze oude helden op het repertoire staan, songs die de band zeker zo goed speelt als het origineel, vaak met toevoeging van een eigenzinnige touch.
Peter
Bass en drums leggen een uitstekende basis voor ongeleid projectiel Peter Huijing op gitaar. 
On-miskenbaar heeft deze Amsterdamse gitarist wat erfelijk materiaal van zijn grote voorbeeld Jeff Beck meegenomen, maar ook van Clapton, Hendrix, Buddy Guy en Ray Vaughn is hij zeker niet vies. Opvallend daarbij is dat Peter een aantal jaren ondergedoken was in jazz en flamenco, mu-ziekgenres die doorklinken in zijn vrije, improviserende gitaarspel. Peter heeft enkele nummers voor het huidige repertoire geschreven.
Harry
Zanger en blueskenner Harry Trompert zet zijn vocale handtekening onder deze viermannenband met een geheel eigen blues-rockgeluid. 
Harry’s stoïcijnse uitstraling met onverwachte gebaren en bijzonder gevoel voor humor vormen een goede balans met de expressieve speelwijze van gitarist Peter. Voeg daarbij de gedegen basis van Hans en René en je hebt het recept voor een band die je niet wilt missen.